Strój odświętny był niegdyś jednym z najważniejszych wyróżników odrębności kulturowej poszczególnych grup etnograficznych. Pełnił ważną rolę, określając tożsamość człowieka, jego przynależność do „swojej” wspólnoty wioskowej, a także informował o stanie cywilnym, pozycji społecznej i majątkowej jego właściciela.

Tradycyjny strój pogórzański, grupy rozległej terytorialnie, był zróżnicowany. Wyróżnia się trzy podstawowe odmiany: zachodnią, środkową oraz wschodnią.

Strój Pogórzan miał charakter przejściowy, łączył elementy ubiorów karpackich i występujących na nizinnych terenach Małopolski. Wełniane spodnie i kierpce noszone przez Pogórzan to elementy charakterystyczne dla stroju góralskiego, a płótnianki i magierki były typowe dla ubioru małopolskiego. Na wygląd i charakter stroju pogórzańskiego miały wpływ także stałe kontakty z południowymi sąsiadami: Słowakami i Węgrami. Przykładem tych związków była cuwa, która krojem i sposobem noszenia nawiązywała do słowackiej haleny i węgierskiego szür 

Strój Pogórzan Gorlickich różnił się od stroju używanego we wschodniej części Pogórza. Noszony był powszechnie jeszcze w połowie XIX wieku, a z użytku wyszedł na przełomie XIX i XX wieku. Wpływ na szybki proces zaniku tradycyjnego stroju miał rozwijający się przemysł naftowy i zaangażowanie mieszkańców podgorlickich wsi w jego pracę.

Strój kobiecy składał się z nakrycia głowy, koszuli, gorsetu, chustki na ramiona, spódnicy, zapaski, biżuterii oraz butów.

Dziewczęta zazwyczaj chodziły z odkrytymi głowami, włosy splatały w warkocze, przyozdabiając je wstążkami, mirtem, rutą, świeżymi kwiatami. Mężatki, na co dzień nosiły chustki perkalowe lub kwieciste tybetowe, natomiast od święta wiązały w czepce chustki tiulowe, pięknie zdobione ręcznym białym haftem. Na Pogórzu czepce te zwane czubami, w każdej prawie wsi miały nieco odmienne kształty.

Zamożniejsze kobiety nosiły prawdziwe korale, składające się z trzech, czterech sznurów, biedniejsze – różnokolorowe szklane paciorki. Korale mocowano na karku, wiązano w kokardę z przywiązanych do nich kolorowych wstążek.

Koszule odświętne szyte były z cienkiego gatunku lnu. Miały krój przyramkowy, przy szyi kołnierzyk, stójkę lub kryzkę i rękawy z wąskimi mankietami. Przyozdabiały je białe hafty o motywach roślinnych. Często koszule miały doszyty nadołek z grubszego płótna, pełniący rolę spodniej bielizny.

Na ramiona Pogórzanki zarzucały chusty; panny nosiły cienkie wełniane, tzw. tybetówki o orientalnych wzorach, zaś mężatki grubsze, wełniane budrysówki (burdysówki). Tego rodzaju chusty rozpowszechniły się na Pogórzu na przełomie XIX i XX wieku. Wcześniejszym okryciem ramion były odzionka z długiego płata lnianego płótna wiejskiej produkcji, ozdabiane na końcach koronkami. Zarówno panny jak i młode mężatki do stroju odświętnego zakładały gorsety. Dawniej adamaszkowe i brokatowe, a później szyte z cienkiego sukna, gładkich tybetów i aksamitu, przeważnie w kolorach: granatowym, czarnym, ciemnozielonym, szafirowym, wiśniowym. Były one mocno wycięte, sznurowane, z drobnymi tackami. Zdobiono je skromnie, białą lub kolorową ząbkowaną krepinką. Na początku XX wieku, z mody krakowskiej weszły aksamitne gorsety zdobione kolorowymi koralikami i cekinami.

Na ważniejsze uroczystości, dla poszerzenia figury, kobiety nosiły od trzech do dziesięciu spódnic. W czasie deszczu zakładały jedną lub dwie z nich na głowę. Najstarsze spódnice, zwane fartuchami, szyto z lnianego płótna samodziałowego, zdobiono dołem ząbkami i białym haftem. Na przełomie XIX i XX wieku rozpowszechniły się tzw. farbówki szyte z barwionego płótna lnianego i wybijanki z cienkiego płótna fabrycznego, drukowanego we wzory kwiatowe, geometryczne lub kropkowane, najczęściej z tłem w kolorze błękitnym, białym, czerwonym. Spódnice te zostały wyparte przez tybetówki, szyte z cienkiej wełny, przeważnie białe, niebieskie lub zielone, w kolorowe kwiaty. Mężatki nosiły też czerwone wełniane spódnice zwane ze względu na kolor piekielnicami. Do spódnic kobiety zakładały zapaski. Pierwotnie do spódnic – fartuchów noszono zapaski uszyte z takiej samej tkaniny. Wraz ze zmieniającą się modą zaczęto nosić do nich wełniane zapaski w kolorze gorsetów, zdobione koronką fabryczną lub klockową, natomiast do farbówek, wybijanek i tybetówek, zakładano zapaski z białego batystu, ozdobione licznymi zakładkami.